Het was tijdens mijn nogal wilde studententijd, rond 1987, dat ik door mijn vriend Ivo werd ingewijd in de geneugten van de hasjiesj. Het staat me nog wonderlijk helder voor de geest. Mooie vette, zwarte Citral uit Afghanistan was het, die we hadden gescoord bij Coffeeshop The Highlander in Tilburg. Ivo nam mijn initiatie echt serieus. Hij legde uit welke lichamelijke en geestelijk effecten ik kon verwachten, liet me niet te veel bier drinken, en hij had een mooie selectie niet al te vage muziek en veel paprikachips klaargezet. Een meer integere introductie kan een mens zich niet wensen, en ik genoot met volle, gulzige teugen. Toen ik voor mijn doen vrij vroeg de luiken moest sluiten (hij hakte er stiekem toch wel in, die dope) legde ik mij op zijn enorme, bruin-ribfluwelen vierzitsbank te ruste. Ivo rommelde nog wat met cassettebandjes, en wenste me welterusten met de licht omineuze mededeling dat hij me een 'fijn muziekje om te dromen' ging geven. Hij startte het cassettedeck en deed het licht uit.
Nou, de terughoudendheid die hij eerder op de avond had getoond bij zijn muziekkeuze was nu ver te zoeken. Ik kreeg een caleidoscopische en zéér psychedelische mixtape voor mijn kiezen waarop met name één stuk muziek me enorm fascineerde en emotioneerde. Half sluimerend liet ik het lange, verhalende nummer over me heenkomen en viel tenslotte in een lichtelijk verwarde maar met briljante dromen ingekleurde slaap.
De volgende ochtend, na de derde kop sterke koffie, ging ik op zoek naar wat er nou op dat bandje had gestaan. Ik vond het doosje bovenop het cassettedeck en zag dat het 'Hedendaagsche Herrie deel 2' heette. Niet alle nummers waren op het kartonnetje ingevuld. "Tsja," sprak Ivo een beetje verontschuldigend, "ik heb het ook weer van iemand gekregen en hem zie ik bijna nooit meer. Maar hij zal zich toch wel niet herinneren wat hij er allemaal op gezet heeft."
De track die me zo had aangegrepen was uiteraard ook niet op de index van het bandje terug te vinden, maar Ivo wist nog wel de naam Edward Ka-Spel aan zijn eigen schimmige geheugen te ontrukken. Album- en tracktitel wist hij echter niet en een zoektocht langs diverse alternatieve platenzaken leverde in dat internetloze tijdperk niks concreets op... Ik liep er op vast, maar besloot me daar een tijd lang niks van aan te trekken.
Ik had uiteraard een kopie van dat nogal afgedraaide bandje gekregen, en Hedendaagsche Herrie deel 2 is ook door mij nog regelmatig gebruikt om vrienden 'deelgenoot' te maken. Nog later ben ik toch weer begonnen met een poging om alle tracks die er op stonden te verzamelen teneinde er een nieuwe, beter klinkende versie van te maken. Ivo en ik zijn daar zelfs een keer voor op bezoek gegaan bij Hans, de originele samensteller, en de voorspelling die mij de ochtend na mijn inwijding al was gedaan kwam uit: hij wist zich inderdaad niet alles meer te herinneren. Maar hij kon me toch een aardig eind op weg helpen en ook die mysterieuze track van Edward Ka-Spel kon hij ophelderen.
Het bleek om het nummer 'Hotel Blanc' te gaan, van het album Eyes, China Doll. Hans vertelde dat Ka-Spel ook de oprichter was van een bandje dat The Legendary Pink Dots heette, en liet ons er wat van horen. Een muzikale liefde die tot op heden voortduurt was geboren. Een paar jaar geleden belde Ivo me op om te vertellen dat Hans plotseling was overleden. Met een soort poëtische gerechtigheid nam hij dus de rest van het geheim van Hedendaagsche Herrie deel 2 mee naar de Grote Coffeeshop in de Hemel. Ik weet van twee tracks dus nog steeds niet wat het is en zal er waarschijnlijk nooit meer achter gaan komen...
Goed, ter zake nu, anekdotes als inleiding van De Nachtkaars zijn leuk om te schrijven (en ik hoop ook leuk om te lezen) maar het gaat om die track. Luister goed, desnoods meerdere keren. Luister naar de beklemmende tekst, naar het bizarre hoorspel dat de poëzie begeleidt, luister naar de tijdloze klanken die mijn muzikale leven veranderden. Luister en huiver...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten